Day 119

Na Koh Phi Phi zijn we naar Langkawi gereisd. Een eiland aan de westkust van Maleisie. Weinig spannende verhalen aangezien we hier voornamelijk gerevalideerd hebben. Koh Phi phi is ons erg goed maar ook erg zwaar gevallen. Onze darmen zijn in protest na 10 nachten drankbuckets op rij en mijn klieren onder mijn armen zijn opgezet als teken van infectie van de wondjes op mijn lichaam die niet meer dicht willen groeien. Haha! Gelukkig zijn we er na drie dagen goed slapen, zon, zee, strand en gezond eten weer bovenop gekomen. We zijn verder gereisd naar het oudste regenwoud ter wereld, Taman Negara!

We vertrokken om 17:30uur vanuit ons hostel en hadden de boot om 19:00uur dat ging nog allemaal goed. We kwamen aan in een donker, afgelegen gehuchtje en gingen opzoek naar de bus. Ik liep een stoepje af en belandde in een put waar ik tot aan mijn knie in de modder stond, mijn slipper verloor en ook zelf niet meer uitkwam aangezien ik al mijn baggage op mijn rug had. Zo erg was het allemaal nog niet en dus gingen we verder. Nadat we onze bus gevonden hadden kwamen we erachter dat hij niet naar onze plek ging maar naar een plaatsje ten zuiden ervan maar we zouden daar heel gemakkelijk een locale bus kunnen nemen en dus stapten we de bus in. Uren later stapten we de bus uit en was het inmiddels 06:30 uur. We waren voor de verandering in de middle of nowhere en zagen dat er inderdaad een lokale bus ging. De eerste vertrok echter om 12:00uur! Na een nacht over te hebben geslagen zakte de moed mij even in mijn ene slipper. We zijn op een stoepje gaan zitten waar we al snel benaderd werden door een 'taxi chauffeur' die ons, voor veel te veel geld, naar een ander dorp wilde brengen waar de bus om 09:00uur vertrok. Wij vonden het allang best en gingen mee naar het andere dorp. We kwamen daar om 08:30uur aan en zagen dat de bus om 08:00uur vertrok i.p.v. 09:00uur. Nadat Laura even heel duidelijk verteld had hoe ze er over dacht heeft de man ons (lichtelijk onder druk) naar Taman Negara gebracht, onze eindbestemming. We wilden hem nog geld geven maar nu was hij boos en dus vertrok hij en waren wij waar we zijn moesten. Dan denk je: “poepoe wat een reis“ maar we zijn er nog niet... In dat hele %&#@*&% Taman Negara is namelijk geen één pinautomaat en dus moesten we weer anderhalf uur terug rijden naar het plaatsje waar we net vandaan kwamen. Gelukkig vonden we iemand die daar naar toe ging en mochten we gratis mee rijden. Nadat we gepind hadden begon het te stortregenen, werd het donker en reed er ook geen bus meer terug. We zaten dus weer vast. Na een aantal uur raakten we aan de praat met twee jongens en hebben zij ons uiteindelijk terug gebracht. Het was inmiddels 23:30 uur toen we bij ons hostel aankwamen. We waren gesloopt en zijn gelijk gaan slapen.

De volgende dag hebben we informatie verzameld over de jungle trekkingen. Na een lange uitleg zag Laura er vanaf en zag ik een echte uitdaging voor me en heb ik besloten om alleen te gaan. Ik vertrok de volgende morgen om 08:00uur met een volgepakte backpack. 5 liter water, een slaapzak, een matje, schone kleren, rijst, wat groente, een zaklamp en muggenspray. De groep bestond uit een geweldige gids, een Duits meisje dat vanaf minuut 1 aan het mekkeren was, een Duitse jongen die net zijn vogel- en natuurstudie had afgesloten en er niet over uitgepraat raakte en een jongen uit New York waar ik het echt onwijs goed mee kon vinden. Na het ontbijt vertrokken we met de boot en zijn we via de Cenopy bridge de jungle in gelopen. Een bruggetje, bungelend op 30 meter hoogte. De eerste dag hebben we 7 uur berg op, berg af gelopen. Ik ben door grotten gekropen, heb rivieren over gezwommen, ben over boomstammen heen gesprongen en ben door de modder gegleden. Het tempo lag super hoog waardoor de trekking dubbel zo zwaar was maar we moesten voor het donker in de grot zijn waar we zouden overnachten. 's Avond zijn de wolven namelijk actief in de jungle. Een echte race tegen de zon! Eenmaal aangekomen in de grot hebben we rijst gekookt met rivierwater, ons gewassen en zijn we gaan slapen. Wat een ervaring, ik sliep op een matje, in een pikdonkere grot, midden in de jungle! De volgende ochtend zijn we na het ontbijt vertrokken en hebben we nog eens zes uur gelopen. Het had alleen onwijs geregend waardoor de bloedzuigers met grote aantallen uit de grond kwamen opzetten. Ik denk dat ik er wel dertig van mijn lichaam heb afgetrokken. Je voelt er niets van en ze dragen ook geen ziektes met zich mee maar het houdt gewoon niet op met bloeden. Nadat ik een rivier uit kwam zaten mijn beide benen en armen helemaal onder het bloed. Het leek wel alsof ik was aangevallen door een tijger. Naast bloedzuigers heb ik ook een cobra gezien! We moesten stil blijven staan en mochten geen geluid maken. Een stoot van adrealine raasde door mijn lichaam. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou meemaken. Voordat we terugkeerden zijn we langs een stam gelopen die in en van de jungle leeft. Dat was nog even zoeken want er was namelijk net iemand, zonder bekende doodsoorzaak, overleden en als dat gebeurt vertrekt de hele stam uit het gebied en bouwen ze ergens anders al hun hutjes weer opnieuw op. Om 18:30 uur waren we terug op de plek waar we de vorige dag vroeg waren vertrokken en voelde ik echt een overwinningsgevoel van binnen. Het waren absoluut de twee zwaarste dagen uit mijn leven maar wat ben ik blij dat ik dit gedaan heb!!

Met wonden, bulten, schrammen, krassen en vooral héél veel spierpijn zijn we de volgende dag vertrokken naar Kuala Lumpur. Het eerste deel hebben we gelift en dat was vooral heel confortabel. Een bus, zonder dienst heeft ons namelijk naar de plek gebracht waar we heen wilden. Vanuit daar hebben we de bus (deze keer met ook andere mensen erin) naar Kuala Lumpur gepakt. In Kuala Lumpur hebben we eigenlijk helemaal niets gedaan. We hebben drie dagen in een shoppingmall doorgebracht waar we drie keer naar de bios zijn geweest, twee keer hebben gebowld en heel veel sushi hebben gegeten. Het klinkt misschien raar voor thuisblijvers maar na vier maanden waren we gewoon echt even reismoe en hebben we heerlijk genoten van onze drie off dagen. In Kuala Lumpur hebben we met Guy gemeet, een vriend van Laura uit Leidschendam. We hebben het echt super gezellig gehad met zijn drietjes. Na vijf dagen Kl zijn we naar Singapore gevlogen (voor €15,- p.p.) om mijn verjaardag bij de fam. Heijnen te vieren :-)

Op woensdag 2 mei kwamen we aan in Singapore. Ik had me ontzettend verheugd om Peter, Anne, Bob en Charlotte weer te zien. Het onthaal was dan ook geweldig. Traditie getrouw wordt een verjaardag daar om 00:00uur gevierd. Net nadat we onze glazen geheven hadden zei Anne dat mijn pakketje (die mijn moeder zou opsturen met wat spulletjes uit Nederland) op de gang stond. Ik liep gelijk naar de deur, opende de deur.... en daar stonden mijn ouders! Even overgevlogen naar Singapore om me te feliciteren!! Ik kon mijn ogen niet geloven. Een echt 'all you need is love' moment. Wat een verrassing. Beste verjaardag ooit! We hebben vier heerlijke dagen met zijn achten doorgebracht en toen helaas weer afscheid genomen. Laura en ik zijn daarna nog bijna een week gebleven. Lekker gezwommen, eindeloos gerelaxt en heerlijke avonden vol gekletst op het balkon.

Om afscheid te nemen en de luxe achter ons te laten was een stuk minder maar het was tijd om verder te gaan. We zijn met de boot naar Batam gevaren en vervolgens met een binnenlandse vlucht naar Sumatra gevlogen.

To be continued.. (voor de laatste keer)